„Dalej z dziewczynami nie możemy dojść do siebie i cały czas gadamy o Grecji! Mamy wrażenie, że to był jeden wielki sen!”
Takiego maila dostał ojciec ataman kilka dni po powrocie z obozu. Myślę, że wszyscy mamy podobne odczucia, gdyż ten wyjazd był jak sen. Pokonaliśmy kilka tysięcy kilometrów, żeglowaliśmy po wodach trzech mórz. Byliśmy 150 kilometrów od Afryki. Na blisko dwa tygodnie przenieśliśmy się w czasie. Błądziliśmy pod dębowym gaju Dodoni, szukając w szumie liści odpowiedzi na pytanie o naszą przyszłość, przez moment żyliśmy jak eremici na skałach Meteroa, staliśmy mężnie w piekącym słońcu w gronie walecznych wojowników spartańskich w Przesmyku Termopilskim, razem z Agamemnonem szykowaliśmy się w porcie Asini do wyprawy na Troję, w pałacu Minosa podziwialiśmy akrobatyczne skoki przez rozjuszonego byka, stoczyliśmy bój o liść laurowy na stadionie w Olimpii.
Tak to był sen. To był sen, po którym ciężko wraca się do codzienności.
Dłuższa relacja wkrótce.
